கல் போன்ற கற்கண்டு

உள்ளத்தில் கோவில் கொண்ட உத்தமனே உனை நினைத்தால்

உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரையில் உடல் முழுதும் சிலிர்க்குதன்றோ

கண்ணியத்தின் ரூபமாய் நிற்பவனே உனை நினைத்தால்

நல்லவனாய் வாழ்ந்திடவே வேட்கையும் பிறக்குதன்றோ

தியாகத் திருவிளக்காய் ஒளிர்பவனே உனை நினைத்தால்

கல் நெஞ்சும் கரைந்து கண்ணீராய் பெருகுதன்றோ

தந்தை சொல் காத்திடவே தந்தையை பிரிந்தவனே

தந்தையை பிரிந்துசென்று தவித்துத் திரிந்தவனே

பரதன் கோரிக்கையை ஏற்கவும் மறுத்துவிட்டு

பாதுகையை மட்டுமே கொடுத்து அனுப்பிவிட்டு

தம்பி சென்ற திசையை தினந்தோறும் பார்த்தவனே

தம்பியை நினைத்து தினம் கண்ணீர் வார்த்தவனே

மனைவியை சிறைப்பிடித்த மூர்க்கனையும் கொல்லாமல்

தூது பல விட்டவனே அவநம்பிக்கையை சுட்டவனே

தூதுகளை புறக்கணித்து போர்செய்ய வந்தவனை

கடுமையாய் தோற்கடித்தும் கொல்லாமல் விட்டுவிட்டு

இன்றேனும் திருந்துவான் தவறுக்காய் வருந்துவான் என

நம்பி நின்றவனே உளப் பகையை வென்றவனே

மக்கள் நலம் காத்திடவும் தர்மம் நிலைத்திடவும்

பின்வரும் அரசருக்கு முன்மாதிரியாய் வாழ்ந்திடவும்

இதயத்தை பிய்த்தே எறிகின்ற வலியுடனே

உன் இதய தேவதையை வனம் போகச் செய்துவிட்டு

என்றென்றும் அவள் நினைவாய் நடைபிணமாய் இருந்தவனே

மௌனமாய் தினம் அழுது ரத்தக் கண்ணீரும் சொரிந்தவனே

கல்லாக காட்சி தரும் கற்கண்டும் நீயன்றோ ஸ்ரீராமா

உயரத்தில் இருக்கின்ற சில்வண்டின் தேனன்றோ ஸ்ரீராமா

முதல் கடியில் கசக்கின்ற நெல்லிக் கனியன்றோ ஸ்ரீராமா

மூழ்க துணிந்துவிட்டால் முத்தளிக்கும் கடலன்றோ ஸ்ரீராமா

இருகரம் கொண்டே வானத்தை அளப்பது போல்

உன் பெருமை சொல்ல வந்து எப்போதும் தோற்கின்றேன்

உன் பெருமை சொல்வது உனைச் சேர்ந்தவரின் சுகமென்றால்

அம்முயற்சியில் தோற்பது உன் பகைவரின் சுகமன்றோ!

ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா

நான் வாழ்ந்தாலும் நீயே நான் வீழ்ந்தாலும் நீயே

எவ் வழியினுலும் நீயே என் வலியினிலும் நீயே

உன் பாதம் பணிகின்றேன் சிரம் தாழ்த்த விழைகின்றேன்

உன் பளிங்கு நீர் அன்பாலே கல்நெஞ்சம் குழைகின்றேன்

உன் புகழை நினைப்பதன்றி வேறெதுவும் நான் வேண்டேன்

உன் புகழை சொல்வதன்றி வேறதுவும் நான் வேண்டேன்

ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா

ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா

ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா

ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா ஸ்ரீராமா